voorzitter

In 1969 maakte ik kennis met Putten waar ik, komend uit een probleemgezin, warm werd opgenomen in een boerengezin, die vrienden werden voor de rest uit mijn leven. Begin jaren 70 hoorde ik voor het eerst van de razzia in Putten, iets wat mij vanaf dat moment interesseerde, waarom kwam ik op latere leeftijd achter; heeft alles met vergeving en verzoening te maken.

Op latere leeftijd begon ik alles te bestuderen wat met oorlogen, en vooral hoe mensen met elkaar omgaan na een oorlog. Thema’s als haat, jaloezie, hebzucht versus vergeving, verzoening, samen verder, geloof, interesseren mij mateloos.

Vanaf rond 2000 bedacht ik projecten in bovengenoemd kader waar in Putten weinig tot geen animo voor bestond, de wonden waren nog te diep.

In 2014 bedacht ik de Putten-Ladelund loop. Er leefde onbegrip maar ook sympathie voor dit project, men dacht aan een hardloopwedstrijd, maar mijn insteek was een project in het kader van dankbaarheid voor vergeving en verzoening en… het gesprek met elkaar aangaan. Uiteindelijk werd dit een uniek en geslaagd project dat allen die meededen altijd zullen herinneren.

In 2016 bedachten we een sportweekend met Ladelunders en Puttenaren, e.e.a. in hetzelfde kader. Een belangrijk signaal voor de goedkeuring van onze aanpak kreeg ik persoonlijk van Pastor Richter uit Ladelund vlak voor zijn sterven, maar ook van Jannes Priem, de langs levende teruggekeerde van de weggevoerde mannen uit Putten. Ik had van beide de eer om hun kist te mogen helpen dragen naar hun laatste rustplaats.

In 2018 heb ik een monument ‘Sarah’ opgericht bij het kasteel Vanenburg, wat in de oorlog een Joods werkkamp was. Een vergeten Puttense Joodse geschiedenis kreeg daarmee een gezicht. Na dit project richtte ik met een aantal enthousiastelingen een stichting op om projecten verder vorm te geven, de Stichting Samen Verder Putten.

Sinds de oprichting van de SSVP hebben we talloze projecten uitgevoerd, met één van de mooiste de aanleg van een ontmoetingstuin in Ladelund, aan de rand van de massagraven. Wij willen mensen helpen hun ideeën te verwezenlijken, te helpen met organisatie en financiering.

Ik vind het belangrijk genoeg om onze boodschap op een eigentijdse manier vorm te geven waarbij wij de manier waarop, erg belangrijk vinden. Je kan jeugd allen interesseren voor de boodschap van de geschiedenis door ook leuke dingen met elkaar te doen.

penningmeester

Ik ben zeer geïnteresseerd in geschiedenis en politiek. Die belangstelling is ook terug te zien in mijn loopbaan. Ik heb 18 jaar als militair gediend bij land- en luchtmacht. Ik kwam daar met krijgsgeschiedenis in aanraking. Tijdens oefeningen in Noord-Duitsland werd ergens in zo’n oefenperiode een bezoek gebracht aan Bergen-Belsen, oefenden wij op terreinen, die in de oorlog al oefenterrein waren.

Ik ben op uitzending geweest met de Luchtmacht in de jaren ‘90 inzet voor vrede en veiligheid. De vrede beschermen is een veel belangrijker taak, dan een oorlog winnen.

In 2007 werd ik wethouder in Putten. Natuurlijk kende ik de razziageschiedenis, de boeken, de verhalen, ook in mijn aangetrouwde familie. Ik bezocht de oktoberherdenkingen elk jaar. In 2007 ging ik voor het eerst naar Ladelund. Ik was onder de indruk van de ontvangst, de ontmoetingen, maar zeker ook raakte ik meer en meer onder de indruk van het verhaal wat na 1945 is gebeurd tussen Putten en Ladelund. Het kroop mij onder de huid.

De estafette loop in 2014, zie ik als de start van onze stichting in 2017. Een kippenvel week, hardlopend in estafettevorm naar Ladelund, de contacten onderling, de emoties, de wandeling van Achtrup naar Ladelund, dezelfde route die de gevangen in 1944 moesten lopen.

Het besef dat uit de puinhopen van de geschiedenis mooie dingen kunnen ontstaan, als we elkaar als mensen zien, ontmoeten en praten, zit bij mij heel diep. Voor mij persoonlijk ervaar ik een extra verbondenheid vanuit mijn geloof, wat ik ook in Ladelund tegenkom.

Kijkend naar nu bijna 80 jaar na de razzia, oorlog in Europa, in Israel, onverdraagzaamheid tussen groepen in Nederland. Putten en Ladelund hebben een bijzonder verhaal van hoop door te geven. Ontmoet elkaar ook als er verschrikkelijke dingen zijn voorgevallen, bid, zing, praat en doe dingen samen.  Daar zet ik mij met hart en ziel voor in.

algemeen bestuurslid

Mijn naam is Jan A.C. van Boeijen en ben 77 jaar. Al geruime tijd ben ik met pensioen, maar ben nog altijd betrokken bij diverse maatschappelijke organisaties. Binnen het bestuur van S.S.V.P. houd ik me bezig met de adressenbestanden en zit ik in de stuurgroep Posters Putten Ladelund.

Als nabestaande van weggevoerde familieleden ben ik altijd al erg geïnteresseerd in de verhalen van de Tweede Wereldoorlog. In het voorjaar van 2020 werd ik door het bestuur van de stichting gevraagd of ik mee wilde voor ondersteuning van de evacuatietocht PUTTEN-HUISSEN die zij wilden gaan lopen. (Huissen is net zoals Putten op 2 oktober 1944 getroffen door een tragedie. De stad werd gebombardeerd door de Royal Air Force, hierbij kwamen 187 burgers om het leven). Ik heb toen gezegd dat ik graag mee wilde lopen tijdens deze tocht. Dit was heel bijzonder!

Een paar weken later werd ik gevraagd om bestuurslid te worden. Het bestuurswerk is elke keer weer een uitdaging, maar ik doe het met plezier en hoop meer mensen te interesseren voor wat er in de 2e wereldoorlog en vooral wat er in Putten is gebeurd tijdens de razzia op 2 oktober 1944! Onze speciale contacten met Ladelund draagt zeker bij aan deze motivatie!

Mijn hobby’s zijn: fietsen, lezen en ik fotografeer graag.

PR & communicatie

De oorlogsverhalen waren eigenlijk nooit ver, maar wat wil je ook met een oorlogsverleden zoals Putten dat heeft meegemaakt. Allebei mijn ouders hebben als kind de oorlog in Putten meegemaakt. De angst tijdens de bezetting, tijdens de razzia maar ook tijdens de bevrijding hebben een diepe indruk op hen gemaakt. In mijn jeugd maar ook later ging het vaak over de oorlog bij ons thuis.

Als kind werd ik door mijn vader al vroeg meegenomen naar oorlogsmusea binnenin Europa. Met mijn vader ging ik er vaak op uit naar musea maar ook naar optochten en opendagen van het leger. Als we met vakantie in België of Duitsland waren bezochten we altijd wel ergens een museum of iets wat met de Tweede Wereldoorlog te maken had. Mijn vader had het vaak over ‘de Duitsers’.

Tijdens de razzia in oktober 1944 zijn mijn beide opa’s niet weggevoerd. Opa Hendrik van de Poll was de molenaar van Molen ‘t Hert en moest de molen draaiende houden vanwege de voedselvoorziening. In de oude kerk kreeg hij een diabetes aanval en mocht de kerk verlaten. Hij werd niet weggevoerd.

Mijn andere opa; Steven van Boeijen was ‘oudste’ van de gasfabriek en moest de fabriek blijven bedienen. Ook hij werd niet weggevoerd. Opa van Boeijen vocht tijdens de meidagen in 1940 in de voorposten bij Ochten aan de Grebbelinie en bood weerstand tegen de Duitsers totdat dat niet langer ging en hij zich moest terugtrekken, kort voor de capitulatie. Maandenlang verbleef hij nog op het slagveld om de puinhopen van het slagveld op te ruimen tot hij terug naar huis mocht.

Deze verhalen waren mijn voedingsbodem en hebben mijn interesse en belangstelling gewekt in de Tweede Wereldoorlog. Ik voelde mij eigenlijk vaak ‘alleenstaand’ hierin en kon buiten mijn vader eigenlijk nooit zo met anderen hierover praten.

Jaren later kwam ik in contact met de huidige andere bestuursleden en besloten wij om gezamenlijk een stichting op te richten om ons in te zetten om de verhalen door te vertellen aan de volgende generatie en om allerlei initiatieven en projecten te ontplooien.

Afgelopen jaren heeft de stichting mooie projecten en initiatieven ontwikkeld. Met de ‘vrienden van’ hebben wij bovendien een groep belangstellenden en geïnteresseerden om ons heen verzameld die hetzelfde gedachtengoed als wij uitdragen.

Ik hoop nog jaren mooie projecten en initiatieven mede mogen te helpen ontplooien en blijf mij inzetten om de verhalen door te vertellen en in herinnering te houden.